 |
|
||||
| Yildiz Gultekîn | |||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| Xwedê kiriye em jin car caran destmalekê diavêjine ser serê xwe. Yan na, hemû keçelbûna me dê derketa holê | |||||
| Xwedê kiriye em jin car caran destmalekê diavêjine ser serê xwe. Yan na, hemû keçelbûna me dê derketa holê. Em jin xwedê porekî giran daye me hinekan, ê din jî piçek pûrt li ser serê wan hene nizanin wê bi kîjan alî ve şeh bikin. Şehkirina ew porê tune, cend saetan dom dike, paşê hêrsa wan tê hema destmalekê diavêjin ser serê xwe û derdikevin derve. A me jî Gulperiyeke me heye, em jê re dibêjin Gulê. Gulê jineke li ser xwe ye, suxilkar û hurmetkar e, heçî mêvanên wê bên, ew tu carî wana birçî bi rê nake, her dem nan û xwarina wê hazir e. Ez xwe jî tu carî wê tenê nahêlim dema mêvanên wê tên. Gulê pir heweskarê porê giran e, tim di dilê wê da porekî gur û dirêj hebû. Dê her tim digot, ez careke din bêm vê dinyayê hema bila tenê porê min hebe, wekî din tu tiştekî naxwazim. Wan rojên hanê kiriye aqilê xwe, çûye hinek mûyê bizina rûçikandiye, şûştiye, şeh kiriye, rûniştiye ew mûyê bizinê yeko yeko li ser çêrmekî berxan ve dirûtiye, piştre hine kiriye û daye ser serê xwe. Min dît waye ji jêr ve tê, destmala xwe di bin porê xwe ve girêdaye, çav û birûyên xwe kil kiriye, cîke cîka wê ye tê. Ez şaş mam, gelo hema di şevekê de ew qas porê wê gur bû! An wê tim digot hema bila tenê carekê porê min gur bibe, ez tistekî din naxwazim. Wî dayê ev çi ye! Dema nêzî min bû, ew destmala li ser serê wê şimitî biniya guliyan. Devê wê yê bi ken hema mirov dibêje bila qet ev bedewbûn winda nebe. Min got keçê xêr e, ev çi ye, waye porê te di şevekê de gur û dirêj bûye! Keniya got: Erê, min ew qas dixwest ku ew porê min dirêj û gur bibe, hema di şevekê de wisa bû, xweşik bûye ne wisa! Li min hatiye, tê bibinî wê her roj dirêjtir û gurtir bibe, ez ê weke jiyana xwe li vî porê hanê binêrim. Bi rastî jî rengê wê guhertiye ew porê hanê. Ez dîsa jî şaş mam, çawa ew por weke porê hinekirî disekine! Sibetira dinê bû hewar hewara Gulê. Ber bi mala min lez û bez direve. Ez tirsiyam, gelo çi bûye! Jixwe tu bela li ser serê min kêm nabin. Ez derketim ber derî, hema çavên min li çavên Gulê ket, ez di cihê xwe de cemidîm. Weyla min rebenê, ser û çavên wê soro-moro bûne, werimîne, dev û lêvên wê hemû bûne birîn. Qet halê wê tuneye ku bêje ez nexweş im. Min ew lezê destmala li ser serê wê rakir, dayêê çi bibînim, nava porê wê teeejî qirniyê bizina bûne. Ew çermê serê wê jî bûne birîn. Min got keçê waye nava porê te tijî qirniyên bizinan bûne. Te ew heywanên hanê derman nekir! Binêre qirniyên bizina kisk kişiyane nava porê te. Em mecbûr in wî porê te bidin ber meqesê, heyf e jî lê wekî din çareya ku tu van qirniyan xelas bibî tuneye. Hema destê xwe avête ew porê xwe hemû jorde anî. Ez tirsiyam, ziravê dilê min qetiya. Got: “ev porê min xwe nîne, ev mûyê bizina ye, ez şevekê rûniştim heta sibê min bi wî mûyê bizinê ji xwe re ev por çêkir. Min ku dizanî wê qirniyên bizina jî bikevin nava porê min, ew porê min nîne, zû min ji vê belayê xelas bike.” Giriya û giriya. Ew roj heta êvara dereng min porê wê derman kir, şûşt, dîsa derman kir û şûşt. Ew birîna wê jî derman kir. Ew şev Gulê li ba min raza, heta sibê wê kire nalînî. Sibetirê bi rûyekî posîde rabû, ji şerman serê xwe berjêr kir. Min got qeeet dengê xwe dernexe. Ez li şûna te bûma minê jî çareyek wisa ji xwe re bidîta, xwe neqeherîne, were em taştêya xwe bi hev re bikin. Wekî din jî her tistî ji bîr bike. Tu bi ya min dikî mehê carekê zerika hêkekê bike nava hinek toxafka hişk, seriyek sîra mezin jî bikute nav, hinekî li hev bixe. Paşê bi porê xwe bide. Tu yê bibînî wê her roj porê te zêde bibe. Got: Na ez ditirsim. Rast e, tirs ketiye dilê wê. Min got ez ê amade bikim ji bo te, metirse wê porê wê her roj dirêjtir û gurtir bike… Jina bê por weke çivîka rût e… ji bo porekî dirêj hindik mabû Gulê jehrdayî bibûya… |
|||||
Porê Gulê…
Têloya geveze
| |
|
||||
| Yildiz Gultekîn | |||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| Di nava vê dinyayê de, dema behsa tiştekî nebaş, an jî xirab dikin, an jî çavnebariya hinekên din dikin | |||||
| Di nava vê dinyayê de, dema behsa tiştekî nebaş, an jî xirab dikin, an jî çavnebariya hinekên din dikin, an jî der heqê xelkê da xeber bidin, dibêjin tu weke jina filankesê geveze yî. Halbûkî mêrên geveze jî li derdora me pir in, gevezetiya wan nayê xuyakirin weke yên jinan. Rast e, em jin carinan qet nizanin devê xwe bigirin, Hema li ku derê, çi wextîbe em xeber didin. Têloyeke me heye, wey wey wey, xwedê jinên wiha neke tu deriyan, tu malan û şêniyan. Dayê rast e em jin car caran pir xeber didin. Lê Têlo qet nizane wê kengî bisekine û kengî dawiya xeberdana wê bê. Carinan li derdora xwe hin tiştên ne baş bibîne, li bendê disekine, ew mirovina gava dikevin nava cimaetê ew deqe devê xwe vedike. Îcar çi tiştên dîtiye, dehan jî dide ser û dest bi çîroka xwe dike. Ew dem wisa hêrsa min bilind dibe, ew dem ez di dilê xwe de dibêjim hema ez porê wê destê xwe biwalînim. Derdora xwe bibim û bînim, bila li ser hişê xwe biçe, zimanê wê lal bibe û tu careke din qet dengê wê dernekeve. Lê ez çi bikim ew jî jineke weke me jinan e. Di demeke nêzîk de, rojekê diçe ber çemê mezin, dema di nava daran de nêzî çemê mezin dibe, dibîne ku keçikek û xortek bi hev re ketine laqirdiyan, dikenin, destê hev girtine li ber çemê mezin rûniştine. Hema Têlo dema wan dibîne xwe paşde vedikişîne, xwe diavêje paş talda kevirekî mezin, heta ew herdu ciwan ji wir radibin diçin. Ew jî wana bi dizî guhdarî dike. Wana çi gotiye, yeko yeko dike nava mêjiyê xwe. Duh danê nîvro keçika cîrana min hat nanê min li sêlê xist, dûre diya wê hat. Me nanê xwe hemû pêt û qedand. Piştre me xwarina xwe çêkir û em rûniştin li ser sifrê, min dît wê de Têlo hat. Teşiya xwe daye destê xwe, lêvên xwe li ser hevdu qurçimandiye, li ser me re sekinî û di bin lêvan de jî dikene. Min got dayê were tevî me xwarinê bixwe, belkî tu birçî buyî. Got na ez xwarinê naxwim, birçî nînim. Li kêleka keçika cîrana min rûnist bi dengekî bilind got, erê Nêrgiz ew xortê duh li ber çemê mezin ba te bû, çi ji te re digot! Dilê wî ketiye te qey! Ew xortê duh min nas nekir, kurê kê ye, kîjan esîretê ye, min tê dernexist. Weeey rebena Nêrgiz hema di cihê xwe de sar bû û diya wê got, keçê ev jinika hanê behsa çi dike! Keçikê got dayê nizanim behsa çi dike, belkî tiştên şaşitî dîtiye, lê nan di qirika Nêrgizê de ma. Feqîra reben nizane wê çawa bersiva Têlo bide. Min dehfek li kêleka Têlo xist, hela tu were hundir ez ê tiştekî ji te re bêjim. Min bi zorê bir hundirê xênî, min got: Wî zimanê xweyî gemar niha bibire yan ez ê te li vê derê hûrî ser hev bikim, kesek jî nikare te ji ber destê min derxe. Ew gotinên tu dibêjî û ew resmên te dîtine jî wan hemûyan ji ber çavên xwe winda bike, careke din jî devê xwe veneke. Em hatin ser sifrê Têlo got na dayê na na, ew ne tuyî, min şaşitî kiriye. Jixwe çavên min jî baş nabînin, lewma min şiband te. Dilê Nêrgizê hinekî rehet bû, rengê wê hate cih, min çav ji dayika wê re qirpand. Paşê dereng min ji dayika Nêrgizê re got, ew Têlo wê rojekê bela xwe bibîne lê nizam ji destê kê. Niha Têlo dema bike der heqê xelkê de gevezetiyê bike, berê tê ji min re dibêje, paşê diçe xeber dide. Lê ez dîsa jî lê bawer nakim. Wê rojekê mala xwe jî û mala hinekên din jî xerab bike, paşê nebêjin te ne gotiye… |
|||||
Tirsa min…
| |
|
||||
| Yildiz Gultekîn | |||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| Ne tenê ez, hemû kes car caran ji mala xwe derdikeve, yan diçe mala cîranên xwe, yan jî li dereke din, an jî ji riyeke dûr tên mala xwe | |||||
| Ne tenê ez, hemû kes car caran ji mala xwe derdikeve, yan diçe mala cîranên xwe, yan jî li dereke din, an jî ji riyeke dûr tên mala xwe. Dema mirov diçe derekê, ger ew der bûyer baş bû, mirov naxwaze zû bi zû vegere. Mala Siltê pir dûrî mala min e, mala min li seriyekî gund e, mala Siltê jî li seriyê din e. Dema em diçin ba hev û tên, şeva tarî em dernakevin li ser riyan, hema em li ba hev dimînin, sibetirê em xatir ji hev dixwazin û diçin malên xwe. Her tim ez û Simbil, an jî jinên din, em bi hev re diçûn û bi hev re vedigeriyan, dema em diçûn û dihatin, henek û laqirdiyên me di nava tariya şevê de winda dibûn. Êvara çûyî, hema dilê min xwest ku ez biçim cem Siltê. Ev çendeke min qet halê wê pirs nekiriye, gelo rewşa wê çawa ne! Xwarina wê heye, lazimiyeke wê heye an na! Ez rabûm, min nava tûrikî tijî erzaq kir, derî dada û min berê xwe da mala Siltê. Dema ez ji mal derketim hêj tarî ne ketibû erdê. De nizam li mala Siltê dem çawa derbas bû, vir de, wê de me qala ciwantiya xwe, qala demên berê kirin. Dem çawa derbas bû em pê ne hesiyan. Paşê min got dereng e, ez rabûm biçim mala xwe. Siltanê got: “Dereng e, tarî û şevares e, neçe, îşev li ba min bimîne, sibe zûtirê biçe mala xwe. Min got na, tişt nabe, mala min ew qasî dûr nîn e, rê bide min ez biçim. Siltana feqîr kir û nekir ez wê şevê derketim rê. Dema ez ji mala wê derketim, hema lez û bez ketim nava rê. Dema ez hatim nîvê rê, tirsek ket dilê min, qeratiyek li dû min dihat, tenê dengê dilê min dihate min. Hêdî hêdî dengekî din jî hate ber guhê min, çend caran ez li paş xwe zivirîm, lê min kesek nedît. Hema ez li kêleka dîwarê Mala Heco de xwar bûm, ew qeratiyê li paş min destê xwe avête milê min. Ez bizdiyam, ji tirsan dengê min jî derneket. Tenê min got birako tu kî yî? Got metirse ez tu zirarê nadim te, ev çendek e, dema min tu li ber xermanê dît, xew ji min re heram bûye, jiyana min tevlihev bûye, demeke ku ez te ji aqilê xwe derxim tuneye, çend caran min xwest ez vî dilê xwe ji te re vekim bila derdê min ji te re bêje. Min wiha li wî mirovî mêze kir, tu dereke wî ye xilo-xaro tune ye, ser û cilên wî baş xuya dikin. Ew cotên çavên ku di tariyê de li min dinihêrin weke heyva li asîman dibiriqin. Ez hem tirsiyam, hem jî kêfa min hat. Min go tu kî yî! Çi karî dikî! Xuya ye tu ji van derdoran nînî. Got erê, ez tucar im, ev çend roj in ji bo karekî hatime vê derê, lê wan rojên hanê min tu dît, ew roj ev roj e xew nakeve çavên min, dest û lingê min diricifin, dilê min dike pirte pirt. Min nexwest ez bi roj bêm pêşiya te. Ez çi zanim roj nîvro hinek min û te li ba hev bibînin xweş nabe, ji bo wê ez li benda tariyê sekinîm, dema tu çûyî mala cîrana xwe, min got heta sibê be jî ez ê li vir bendê bisekinim derdê dilê xwe jê re bêjim. Lê heger min tu tirsandî, min bibexşîne. “Weyy li minê, keçê Gulîzer, xwelî serê, di vê deman de mêrên wiha jî mane! hela mêzeke şekir û hingiv li devê wî dirije”. Min qet beşera xwe xerab nekir. Min got: Ez te nas nakim yek, di vê şeva tarî de te ez tirsandim dido, niha bi riya xwe biçe û min jî bîr bike sisê. Ez bi lez û bez çûme malê. Lê dengê tirpiniya dilê min heta serê sibê nesekinî. Ew şev ez hem gelekî tirsiyam û hem jî piştî çend salan careke din dilê min kire pirte pirt. Niha ez ji berê zêdetir kêfxweş im. Lê ev kêfxweşiya min bala Simbilê û bala cîranên min ê din dikişîne. Dîsa jî ew tirsa şevê din dilê min hejand… |
|||||
Leylo
| |
|
||||
| Yildiz Gultekîn | |||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| Di dinyayê de çiqas mirovên ecêb hene. Di nava van mirovan de jî leyloyeke me jî heye. Navê wê Leyla ye, lê em kurtasî dibêjin Leylo | |||||
| Di dinyayê de çiqas mirovên ecêb hene. Di nava van mirovan de jî leyloyeke me jî heye. Navê wê Leyla ye, lê em kurtasî dibêjin Leylo. Leylo dema bû qîzeke xama, em pir bi ber wê diketin. Keçikek gelek mulahim û bê deng bû. Me hemûyan digot, gelo Leylo dê bibe bûka kîjan malxirabê! Çimkî wê pir giran hereket dikir, dema destê xwe diavêt karekî, xelasbûna wî karî tunebû, sibê heta êvara derengî wê ew karê li ber destê xwe nediqedand. Hemûyan kar û barê dinyayê diqedandin, lê yê wê nediqediya ye. Heta êvarê ew karê li ber destê wê dikir zarînî û digot: “De zû bike, min biqedîne”. Leylo tim û tim difikirî hatin û çûna bi xelkê ra mijûl dibû. Tu carî xema wê nîn bû ku ew karê xwe biqedîne û dest bi karekî din bike. Dema em diçûn bêriyê, hemû qîz û bûkan bi hezaran pez didotin, Leyloya me hêj nû destê xwe diavêt guhanê mîhekê. Em heta derengî li benda wê disekinîn, an jî her yek me bi aliyekî de dest diavêt guhanê pezê wan ji bo ku em zûka biqedînin. Ji bo şîrê me li ber tava havînê tirş nebe. Ew dem îcar radibû digot, “heeey loo, dema ez bi serê xwe diçim bêriyê, navbera saetekê de hemî pezî didoşim û vedigerim malê. Niha hûn li cem min in û bi min re dikevin kêf û henekan lewma ez karê xwe dereng diqedînim.” Me jî ji mecbûrî digot erê, rast e. Em te didin sekinandin, ji xwe tu keçikek pir jîr î. Her roj karê me bi Leylo re ev bû. Ger em bi wê re neketibana kêf û henekan, wê kar û barê xwe zû biqedanda, em çi bikin, hema bila gotina wê be. Dem derbas bû, rojek hat, li gundekî dûr xwazgîniyên Leylo hatin. Jixwe diya wê jî digot, keça min hinekî dest giran e, ji ber vê jî tu kesekî gundiyên me keça min ji xwe re nake bûk, hema bila biçe gundekî xerîb çêtir e. Roja xwazgîniyên wê hatin, Leylo ket nava kêf û esqeke mezin, xwe xemiland. Cilê xweyî reng bi rengî li xwe kir, destmala laylon da serê xwe, der û dora malê gêzï kir, vêdroka avê da destê xwe û çû ser kaniyê. Em hemû keçik jî li pey wê çûn, me dixwest ka ew xortê dilê xwe avêtiye Leylo kî ye! Em çûne serê kaniyê, Leylo sûretê xwe sor û zer kiriye. Dev dikene, çav dibiriqin, pirte pirta dilê wê ye. Me xwest em jê pirs kin ew lawik kî ye. Hêj me devê xwe venekir, berê xwe da me, got: Hûn hemû hesûdiyê dikin, çimkî di nav van qîzên êla me de tenê xwazgîniyên min hatin, lewma hûn çavnebariyê ji min dikin. Em hemû di cihê xwe de cemidîn. Ev keçika gêj çi dibêje! Hema Cilguliyê destê xwe avête nava porê Leylo, derdora xwe bir û anî û virvirand nava çayira şil. Hema Leylo li ser qûna xwe kete nava wê çayira şil û hezek, me xwe gihande wan herduyan. Ji hevdu veqetand, dest û piyên Leylo şûştin, demekê li ber tavê ma, ser û cilên wê ziwa bûn. Lê dayê Leylo dest giran e feqet, zimanekî diiiirêj di devê wê de ye. Ew ziman jî nasekine, çend heban jî milên Cilguliyê girtine ku careke din wê navêje nava çayira şil. Ew bû me devê Leylo girt, vêdroka avê da destê û rêkir, ew xwazgîniyên Leylo jî di aliyê din ve derbasbûn û çûn, ew jina ku hatibû xwazgînî awirek da Leylo. Devê xwe vekir, got, tey loloooo, waye hê jî nikare tasek av bide mêvanên xwe, wê çawa xizmeta mêvanên mala min a giran bike! Leylo pir hêrs bû, kevirekî mezin da destê xwe li dû wan virvirand. Ew kevir tam çû li orta pişta jinikê de ket. Leylo ew bersiva jinikê dayê, got, tu dua bike hevalên min ez derengî xistim, ne xwe ger ez bibûma bûka te, wey rebenê wê çawa bûya halê te gelo! Vegeriya çû stûyê Cilguliyê hembêz kir, got tu min bibexşîne, ew gotinên min ji bo te gotin hemû jî derew in. Xwezî hemû kesî bi me, hevaltiyên wan jî wekî me bibûna. Ew roj ev roj e, çend caran em bên cem hev, wê bûyerê em ji bîr nakin. Piştî wê demê şunde, di aliyê kar û baran de kesek ne digihîşt Leylooo. |
|||||
Qedirya…
| |
|
||||
| Yildiz Gultekîn | |||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| Min gooot, hinek mirov hene hema di halê xwe de ne. Hinek jî hene, qet haya wan ji wan tuneye, hema der heqê hemû kesan da dexesiyan dikin | |||||
| Min gooot, hinek mirov hene hema di halê xwe de ne. Hinek jî hene, qet haya wan ji wan tuneye, hema der heqê hemû kesan da dexesiyan dikin. Ez bi xwe, yek li cem min dexesiyan li hinekên din bikin, hêrsa min tê, ez aciz dibim û naxwazim li cem wan bisekinim. Dexesbûn, yanî çavnebarî tiştekî baş nîne. Îcar ev çendeke qet bêhna min dernakeve, ez naxwazim li cem wê zêde bisekinim. Dema ez rastî wê têm, hema lez û bez karê xwe diqedînim û ji wir dûr dikevim. Navê wê Qedirya ye, ew Qedirya di qîztiya xwe de keçikek çeleng bû, bejna wê ne zêde bilind, lê yeke zirav bû. Piştî mêr kir û çend heb jî zarokên wê çêbûn, wê dev ji xwe berda, hema fersendê dibîne dev diavêje jinên din, mirovên din. Ji ber vê yekê jî ez pir aciz dibim. Zikê Qedirya yê her diçe mezintir dibe, tenê zikê wê! Hema pêda pêda qûna wê jî mezin dibe û dike li pişta wê bikeve. Tenê Porteqal û Hezare devê wê digirin, wekî din tu kesek nikare wê bide sekinandin. Di wan riyan de kî diçe û derbas dibe, ew deqe giliyan davêje wan, tiranê xwe li wan dike. Îcar wan rojên hanê jî hemû heval û hogiran tiranên xwe li wê kirin. Em ji kenan mirin, hingî ev çend roj in behsa ketina wê ya li ser kaniyê dikin. Ew feraqê xwe hildide û diçe li ser kaniyê, rojek beriya wê jî baraneke gur bariye, hemû der şil û şilope ye, dema mirov lingê xwe bavêje derve, gerekê haya me ji me hebe. Qediryayê ji êvarê de raza ye, qet haya wê ji derve tuneye çiqas baran bariye, ew erd û şênayî çiqas şil bûye. Hema çavên xwe ji xewê vedike, direve ser kaniyê, dema ew lez û bez ber bi kaniyê ve direve, Porteqal û hezare jî wê dibînin, qet jê re nabêjin “Keçê hêdîka were, hemî erd şil bûye, tu yê bikevî û cihekî te bişkên”. Ew kaniya me jî li ser devê newalekê ye, dema mirov xwe nehise û bişiqite, heta binê wê newalê tot-moto dibî, car caran jî birîndar dibî. Lê Qedirya qet pêşiya xwe ne dinêhêrî, hem çav girtî ber bi kaniyê dimeşiya. Dema hindik bimîne bigihîje kaniyê, tenê tenê dengek derdikeve, ew jî dengê feraqan e. Porteqal û hezare heta xwe digihînin Qediryayê, ew heta binê newalê dişiqite û diçe. Li wir dike zarînî, qêrinî, Porteqal wan xwe bêdeng dihêlin, difikirin ku bila Qedirya hinekî biniya wê newalê de, di nava heriyê de bimîne, belkî hişê wê bê serê wê. Piştî çend saetan ew li wir dimîne, paşê Porteqalê jê re dibêje, em ê te li wir xelas kin lê şertekî me heye, ger tu bînî cih, li vir pêda dexesiyan ji kesekî nekî û wê qûna xwe ya weke kerekî jî zirav bikî em ê te xelas kin. Naaa ger tu dibêjî ez we nas nakim, dilê min çawa bixwaze ez ê wê bikim, tu xelasbûna te li wê newala kurdan tuneye. Heta sibê ger tu bikaribî bi wê qûna xwe û zikê xweyî mezin li wir xelas bikî, ew jî besî te nîne. Lê tu dizanî vê meha pêşîn ya biharê gurên birçî pir hene, ewana wê te ji vê dinyayê xelas bikin. Qedirya ji tirsa hemû sozên mezin dide wan, hema tenê min ji vir xelaskin, hûn çawa dibêjin ez ê wek we bikim. Ew derdixin, dest û piyên wê dişon, dibêjin bîra neke te soz daye me, ew bi tirsana qet feraqên xwe neşûştî hildide, ber bi mala xwe direve. Sibetirê Porteqal û Hezarê behsa ketina wê kir, em ji kenan mirin. Paşê ez çûm cem Qediryayê, min jê re got derbasbûyî be xwişka min, careke din li xwe miqate be. Dema min wisa got, lêvên wê hejiyan, hêsir li çavan bariyan, got min qet xêrnexwazî ji kesekî nekir, ev çi bû hate serê min! Min got, te der heqê hemûyan de giliyên ne baş digotin, ew bû sebeba ketina te. Tu bi ya min bikî careke din tiştên ne baş nebêje. Ew roj ev roj e, Qedirya dema bike devê xwe veke, derdora xwe mêze dike, lê tiştekî nabêje, lê ew roj gelekî tirsiya, niha gavên xwe nerm davêje… |
|||||
Mêrê çavlîstok
| |
|
||||
| Yildiz Gultekîn | |||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| Van rojan zilamek di nava gundê me de peyda bûye lê tu kesek me wî nas nake ku ew kî ye! Ew zilam her roj piştî nîvro li nava kuçan û kolanan digere, porê wî di bin kumê reş de xuya nake, kum heta li ber çavên xwe dikişîne jêrê. Cilên li xwe dike, ne cilên ku zilamên me li xwe dikine, lixwekirina wî hinekî ji yên me cudatir e | |||||
| Van rojan zilamek di nava gundê me de peyda bûye lê tu kesek me wî nas nake ku ew kî ye! Ew zilam her roj piştî nîvro li nava kuçan û kolanan digere, porê wî di bin kumê reş de xuya nake, kum heta li ber çavên xwe dikişîne jêrê. Cilên li xwe dike, ne cilên ku zilamên me li xwe dikine, lixwekirina wî hinekî ji yên me cudatir e. Gelo ew kî ye, li van deran çi digere! Carina tenê digere, carina jî wan zarokên gundiyan topî dora xwe dike, çend saetan bi wan re mijûl dibe. Me hemûyan ji zarokan pirsî ew zilamê biyanî kî ye, ji bo çi li van deran digere! Tu zarokekî bersiveke baş neda me, hemû zarokan giliyên xwe kirine yek. Dibêjin ew zilamekî pir baş e, her roj ji me re qala dinyayê dike. Çîrokên baş dibêje, carina ji bo me xwarinê jî distîne, filan û bêvan. Çend rojan wiha derbas bû, min dît waye Porteqalê, Hezarê û Zenûrê xwe dihejînin û tên. Ez li benda wan sekinîm ka pirs bikim gelo zarokên wan ji wan re qala wî zilamê biyanî kiriye an na! Dayêê hêj min devê xwe venekirîbû, hema hersêyan bi hev re gotin, “Te dît, hingî ew zilam hatiye nava gundê me, qîrevîra zarokan jî kêm bûye ha” Ji aliyekî ve jî dikenin. Ez hêrs bûm, min got çima hûn ew qasî bêxîret dikenin, em nasnakin ka ew kî ye! Li van deran çi digere, ew zilamekî çawa ye ku roj heta êvarê di nava zarokên me de, wan zarokan bi xwe ve girêdide, hûn jî qet napirsin ew mirovê biyanî çima zarokên we topî dora xwe dike! Tenê derdê we ku qîrevîra zarokên we hatiye birîn, lewma hûn dengê xwe dernaxin, ka ew zilam kî ye! Rastî jî ez dikim biteqim ji ber vê bêxemtiya we. Hûn dengê xwe qet dernexin, em ê bibînin ka ew ê hanê beredayî kî ye. Êvareke dereng, min xwe li bendî wî zilamî kir, ez bi dizîka ve li pey wî çûm. Bû êvar dema ew ji zarokan veqetiya, di nava tariyê de li der dora xwe mêzand û çû mala Usivê Kor î dev û diran kurmî. Weeeey ez fikirîm, gelo ew tiştekî xerab difikire ji bo Usivê feqîr! Ez bi diiiizî çûm li ber pencereya Usiv, min bi çavên xwe dît, wî zilamî ew cilên xwe guhertin, careke din bû Usivê Kor, hindik mabu dilê min bisekine, ew Usivê hanê bi roj cilê xwe diguhirîne wekî zilamekî biyanî, bi êvaran jî eynî wekî Usivê ku salan e em nas dikin. Ecêbeke giran, gelo çima wisa dike. Ez çûme malê, min ew dîtinê xwe ji Porteqalê û wanê din re parve kir, ewana jî şaş-maş man. Sibetirê waye ew zilamê biyanî careke din derkete holê, zarok çûne cem, di destê wî de pakêtek heye, ew pakêt da kurikê Hezarê. Hema kurik ew pakêt hilda, di revekê de çû li deriyê Porteqalê xist. Dema Porteqal derkete li ber derî wî zarokî ew pakêta da destê Porteqalê û ew lez reviya çû. Porteqalê li der dora xwe nêrî lê tu kesek nedît. Bû êvar, hemû kes kişiyane xaniyê xwe, ew zilam bi dizî çû ber derê Porteqalê, li derî xist. Porteqalê derî vekir, ez bi lez û bez beriya wî zilamî derketim pêşiya derî, min ew kumê li serê wî zilamî kişand û avête erdê, hema tenê min dengê qêriniya Porteqalê bihîst. Dayêê heta me ew Usivê devdiran riziyayî di nava destê Porteqalê de derxist, me got ya star. Cîranan ew hildan birin veşartin, heta hêrsa Porteqalê nesekine cîran wî dernaxin derve. Paşê me bihîst ku ger ew ser û cilên xwe rast bike, belkî Porteqalê jî hinekî dilnerm be û şansekî bide wî. Hemû zarokan jî ew di berêda nasdikirin ku ew kî ye. Wî û zarokan çend rojan em wisa xapandin. Ez nizanim bikenim û bigirîm, an jî hêrs bibim, ez jî nizanim, derdê dila zor e dayê… |
|||||
Bûka li ser kerê…
|
|||||
|
Yildiz Gultekîn |
|||||
| yildizgultekin@hotmail.com | |||||
| De havîn e, germeke wisa heye, mirov nikare derkeve derve. Di van rojen germ de dema mirov xwe bide ber siya daran an jî li ber siya dîwaran, ew tava tujmir ovan li ser piyan dihelîne |
|||||
| De havîn e, germeke wisa heye,
mirov nikare derkeve derve. Di van rojen germ de dema mirov xwe bide ber siya daran an jî li ber siya dîwaran, ew tava tujmir ovan li ser piyan dihelîne. Jinen me yen pîr çend heb cilan li ser hev li xwe dikin, sere xwe jî bi çend destmalan dipeçin. Lewma ew germa giran qet tesîre li wan nake. Le em jî cilen tenik li xwe dikin, destmaleke tene diavejin li ser sere xwe u di bin we tava havîne de diqelin u dihelin. Îcar rojeke em qîz u buk çune ber newala Qendîle, ava çeme Qendîle gur u pir sar dikişe. Dema em biçin dar u bera peşiya we ave digirin u goleke mezin çedibe.Em hemu jin xwe davejin nava we gole, heta çend saetan em di nava we ave de soberî dikin, yane avjenî dikin. Suta cîrana me ji xwe re bukek aniye, çend meh bere daweta we kirin, ew buk yeka reş e u qurmiçiye, qet weke buken din nasekine, hema çaven we li ser her kesî ye, ne edeten me dizane u ne jî cînartiya me fem nake. Min got Sute can, te ev buka hane li ku dere dît! Qet nizane rabun u runiştandina xwe, ev çend meh in te daweta we kiriye, gerek mirov hinekî buktiye bike, ev buka te wek zarokan e. Suta feqîr bi kelegirî got: Daye ez çi bikim, kure min dil teda bu. Min jî çu xwest, le tiştek nabe, ciwan e,we piştî çendekî baş bibe. Ere baweriya Sute hebu ji bo buka we demeke kin u direjde bibe jineke herî baş. Piştî we gotinen din li me nediket em bibejin.Me di nava we gole de kef u henek dikir.Me dît denge kilameke hate guhe me. Kilameke pir dilşewat u evînî bu, me sere xwe bilind kir, buka Sute xwe daye li kerekî ye. Cilen xwe guhertiye wek meran, pariyek pore xwe daye li ber bevila xwe. Şarek li dora sere xwe giredaye, hema weke xortekî delal u çeleng li ser me re sekiniye, awriye meran dide u kilaman dibeje. we deme me hemuyan kire hawar u xwe avete bine ave, me hedîka sere xwe li bin ave derxist de ka em bizanibin ew xorte hane kî ye! Em bizdiyan, ev ji ku derket? Me hemuyan got: Heyran, qurban, em te nas nakin tu kî yî! Di riya xwe de biçe, ger meren me, te u me di vî halî de bibînin we şerekî mezin derkeve, di riya xwe de biçe. Em hemu jî bizdiyane, xwe diavejin paş hev ji bo ku ew xort me bi tazî nebîne. Gelo em e çawa bikin, cilen me jî li me dur in, em e çawa di nava ve ave de derkevin! Em di nava fikaran de diçun u dihatin. Hema Sute kire qerînî u kenekî pe girt, got: keçiknooo metirsin waye ew buka min e dînik e, xwe kiriye wek meran he he he. Me hemuyan li çaven hev nerî, gelo ew e an na! Sute got keçe porkure te mala me xirab kir, te em bizdandin, ka sere xwe veke were cem me. Buka we li ser kere peya bu, cilen xwe derxistin, xwe tazî kir u kete nava ave, em hemu lal man, me nezanîbu em je bixeyidin an jî je re giliyen nebaş bibejin. We denge xwe bilind kir, got: Ez dizanim ji ber ku ez ew qasî xweşik nînim, hemu kes difikire ez nezan im. Min xwest em di ve roja hane de ji bîr nekin, lewma min xwe kir weke meran u em hinekî bikenin. Piştî we, ew roj heta evara dereng em u buka Sute ketin nava kef u henekan. Çi bukek zimanxweş, dilxweş u heja bu. Min got xwîşka Sute îro min hin peyven nebaş ji bo buka te gotin, tu u buka te min bibexşînin, ez xelet fikirîme, waye buka te hejayî sed mirovan e. Kenekî kef u serbilindî xwe da li ser leven Sute.Ew rojqet ji bîra min naçe, buka Sute weke meran li ser kere kilam digotin. Piştî we deme me her tim je re digot “Buka Li Ser Kere…” |
|||||
AMED TİMES
%d blogcu bunu beğendi:
